Strupki
Przyczyny mogą być różne: alergia na trociny, przebiałkowanie lub pasożyty. Jeśli zauważyłeś "plagę" małych strupków na ciele zwierzaka:

1. zmień ściółkę na żwirek i nie dodawaj trocin, siana oraz ogranicz dostęp produktów białkowych.

2. Dbaj dobrze o czystość w klatce.

3. Jeśli po tygodniu objawy nie miną przeczytaj poniższy tekst na temat pasożytów lub/i udaj się do lekarza weterynarii.

Świąd
W wielu chorobach skórnych np. w różnych postaciach egzemy, występuje słabiej lub silniej wyrażony świąd. Świąd jest wywołany również przez pasożyty skórne, np. pchły, świerzbowce. Pasożyty te poruszają się po skórze, nakłuwając i drążąc w niej korytarze, wywołując silne swędzenie. Możliwe jest także, że zwierzak jest uczulony np. na trociny i to powoduje wzmożone drapanie.

Świąd nie jest samoistnym schorzeniem. Należy go traktować jako objaw jakiejś określonej choroby. Skuteczne leczenie wymaga wykrycia przyczyny świądu, co wcale nie jest łatwe.

Świerzb skóry
Świerzb jest zaraźliwą, pasożytniczą chorobą skóry wywołaną przez świerzbowca drażniącego. Podobnie jak w świerzbie ludzi, w przenoszeniu choroby i zarażeniu się zwierząt decydującą rolę odgrywają warunki i higiena utrzymywana w klatce oraz odporność organizmu. Choroba ta pojawia się najczęściej u zwierząt kupowanych w sklepach zoologicznych, gdzie nie wszędzie dba się o warunki bytowe mieszkańców klatek. Silna inwazja tych pasożytów obniżając odporność organizmu, usposabia do zarobaczenia oraz zapadania na inne choroby.

Świerzb nie jest wprawdzie niebezpieczną dla życia chorobą, ale wymaga leczenia lekarza weterynarii. Świerzbowce w zwykłych warunkach nie są widoczne gołym okiem. Pod mikroskopem natomiast można zobaczyć aparat gębowy świerzbowca w kształcie kleszczy oraz dwie pary kończyn. Drąży on nimi głębokie kanały w wierzchniej warstwie skóry. Wywołany drażnieniem świąd powoduje że zwierzak nieustannie drapie się.

Dorosłe świerzbowce giną w ciągu kilku tygodni, dlatego też mają możliwość olbrzymiej zdolności rozrodczej. Samica może złożyć w wydrążonym korytarzu nawet 50 jaj. W ten sposób skóra szybko niszczy się przez bytujące na niej kolonie młodych świerzbowców.

Objawami tej choroby są najpierw małe strupki z których powstają sączące się guzki i pęcherzyki. Później w miejscach tych wypadają włosy, skóra łuszczy się i powstają strupy. Skóra jest zgrubiała i sucha. Szczur dostaje świądu i ciągle się drapie, powoduje to zmiany zapalne.

Leczenie - często stosowane dawniej preparaty siarkowe i smołowe, które obecnie zastąpiono insektycydami, ale także i te środki są dla szczura niezbyt bezpieczne. Z tego też względu wciera się je tylko w 1/3 powierzchni ciała. Postępuje się tak, aby uniknąć nadmiernego wchłaniania się przez skórę preparatu. Z tych samych względów należy zwracać uwagę, aby szczur nie lizał skóry. Często zakłada się kołnierz hiszpański.

Podczas całego leczenia szczur powinien być odizolowany od innych zwierząt. Także jego była klatka powinna być dokładnie wymyta.

Pchły
Oto krańcowy efekt tego, co może siedzieć na skórze szczura ze sklepu zoologicznego, ale także jeśli właściciel ogonka ma w domu zapchlonego psa lub kota - szczur może złapać te małe pasożyty. Pchła znana jest ze swojej zdolności do skoków. Jeden skok długości 1,5 m przekracza 300-krotne jej długość ciała.

Pchła powoduje świąd pożywiając się krwią żywiciela. Dodatkowo przy większej inwazji obserwuje się wypadanie sierści, niedokrwistość oraz chudnięcie a w skrajnych przypadkach nawet śmierć! Pchła jest do tego żywicielem pośrednim tasiemca, a więc ma ogromne znaczenie w rozwoju tego groźnego pasożyta.

Rozpoznanie pcheł nie jest trudne tak jak w przypadku świerzbowca. Pchły są widoczne gołym okiem a na krótkiej sierści szczura z łatwością można je dostrzec. Leczenie prowadzi się przy zastosowaniu środków do niszczenia pcheł które podrażniają układ nerwowy owadów. Przy właściwym stosowaniu środki te nie są szkodliwe dla szczurów.

Wszy i wszoły
W odróżnieniu od pcheł wszy nie potrafią skakać. Silne zawszenie jest dowodem braku higieny w miejscu gdzie zwierzak mieszka. Dojrzała płciowo wesz może złożyć nawet do 500 jaj w ciągu dwóch miesięcy życia. Nic więc dziwnego, że na dopadniętym przez te owady zwierzęciu można znaleźć tysiące jaj. Na szczurach pasożytują głównie psie wszy i nie są one groźne dla człowieka.

Wszy są często utożsamiane z wszołami, również pasożytującymi na skórze szczurów. Zarówno jedne jak i drugie przyklejają do końców włosków jaja które są mniej więcej identycznej wielkości. Jednakże wszoły nie ssą krwi, lecz odżywiają się naskórkiem. W skutek przemieszczania się powodują świąd. Oba te pasożyty można rozróżnić przy obserwowaniu pod lupą. Wszoły mają silniej rozwinięte narządy gębowe i szerszą głowę niż wszy. Badanie takie nie ma jednak większego znaczenia, ponieważ w obu tych przypadkach stosuje się takie same środki jak przy zwalczaniu pcheł.

http://ratteria.w.interia.pl/skora.html